Faji është barrë e rëndë, por edhe më i rëndë është faji i brezave. Kur ky faj u ngarkohet të rinjve, gjunjët e tyre këputen. Ata shkurajohen, ndërsa më të rriturit sikur shpërblehen për dështimet a ndihmesën e dhënë për këto dështime të suksesshme.

A është faji i të rinjëve edhe kur veprojnë gabim? Përgjigja do të ishte, po, sikur ata të kishin arritur këtë moshë pa ndikimin e prindërve dhe shoqerisë, ku më të rriturit, jo medoemos më të pjekur, ushtrojnë autoritetin e tyre. Në fakt këta më të rritur janë të vetmit të interesuar për t’u cliruar nga barra e gabimeve, jo të pakta për një shoqëri relativisht e sapodalë nga diktatura.

Mjegull sikur krijohet kur rinia ende e paprovuar cilësohet e paaftë, e dështuar a e kriminalizuar, edhe pse ajo ndjek shembullin e të parëve. Eshtë njësoj si të goditet pasqyra, sepse nuk na pelqen fytyra që shohim në të. Eshtë fytyra jonë!

Rinia është brezi më i pafajshëm. Por ky brez ka aleat kohën, prandaj shihet edhe si më kërcënuesi a më sfiduesi ndaj pushtetit të më të rriturve. Rinia gjithashtu është plot energji. Nëse të rriturit janë më të vërtetë të “pjekur” sic nënkupton shprehja, nuk duhet të lejojnë që kjo energji të shndërrohet në entropi, kaos, rrënim. Edhe pse më të rriturit në pushtet nuk mendojnë të dorëhiqen thjesht për hir të rinisë, të paktën duhet t’a kuptojnë se ka ardhur koha të freskojnë a rinojnë botëkuptimin e tyre duke afruar brezin e ri, në mënyrë që kur të vijë dita, vendi të lihet në duart e një rinie të shëndetëshme, që këta do t'ua lënë atë pasardhësve më të shëndetshëm.

Qytetërimi zë fill më stërgjyshin, thotë një fjalë e urtë. Duhet të fillojë sot, që pas 100 vjetësh njerëzit të thonë; “jemi të qytetëruar”. Cdo ndryshim pa rrënjë, është i sipërfaqshëm, dhe nuk ka ndryshim më të cekët dhe as gabim më të thellë sesa kur brezi i më të rriturve vetëshpallet i pafajshëm duke ia lënë gabimet viktimës, rinisë së sotme.