Për t'iu përgjigjur kësaj pyetje, duhet parë me kujdes historia e Turqisë moderne që nga krijimi i saj e deri dje, dhe në mënyrë të veçantë zhvillimet aktuale në Ankara.

Turqia moderne u ideua nga Qemal Ataturku, i cili mbi rrënojat e Perandorisë osmane, arriti të krijojë një shtet të ri, modern dhe të kthyer drejt Perëndimit. Turqia moderne e hodhi poshtë hijen e perandorisë osmane dhe ka arritur sot që të jetë një fuqi rajonale ushtarake por edhe ekonomike.

Por Turqia  e sotme përballet me çeshtjen e së ardhmes së saj. Deri përpara disa vitesh si shumë vende të tjera Turqia synonte të hynte në Bashkimin Europian (BE). Kjo prespektivë u mbyll para disa vitesh kur disa vende të BE (si p.sh. Franca ) e kundërshtuan hyrjen e Turqisë në BE. Që atëherë politika e Turqisë ka ndryshuar dhe ka marrë drejtimin e krijimit të një zone të influencës me qendër Turqinë. Ndonëse nuk mund të flitet për një perandori osmane të re, ky proces nuk mund të mos na e kujtojë Turqinë e vjetër. Për më tepër që politikanët turq e shprehin këtë thuajse hapur. Në mbëmjen e fitores së partisë së tij AKP në zgjedhjet e fundit (qershor 2011)  kryeministri i Turqisë z. Erdogan tha : "Jehona e kësaj fitoreje do të dëgjohet nga Sarajeva (Bosnje) në Aman (Siri)". Vetëm kjo frazë përmban esencën e politikës zyrtare të Turqisë sot, e cila zonën nga Bosnja në Siri e shikon si zonë të sajën të influencës. Nuk është vështirë ta kuptosh se Shqipëria dhe Kosova ndodhen në këtë zonë.

Kjo politikë e shpjegon edhe kërkesën e pazakontë të një ministri arsimi turk për ndryshimin e teksteve shkollore të historisë në Kosovë. Kërkesa e ministrit turk ka si objektiv rehabilitimin e prandorisë së vjetër osmane në historinë zyrtare shqiptare. Si e tillë nuk mund të mos na vejë mendja, se një kërkesë e tillë synon në realitet përgatitjen e një "perandorie" të re.

Kërkesa e ministrit turk është absolutisht e papranueshme, sepse nyja historisë së re të kombit shqiptar është e lidhur pikërisht me luftën 25-vjeçare të Skënderbeut kundër pushtimit osman si dhe me shpalljen e Pavarësisë nga ky pushtim osman në vitin 1912. Pranimi i kësaj kërkese është thjesht mohim i kombësisë shqiptare.

Për këtë arësye, autoritetet shqiptare në Tiranë dhe Prishtinë duhet të tregohen shumë të kujdesshme me këto lloj kërkesash që tentojnë të rehabilitojnë perandorinë osmane dhe duhet t'i refuzojnë ato.

Nga ana tjetër, nëse është e mundur, marrëdhëniet me Turqinë zyrtare duhen mbajtur të mira, sepse ekzistojnë  disa interesa të përbashkëta me këtë vend. Por ato nuk janë vitale dhe mund të anashkalohen në rast se nuk ka rrugë tjetër. Ajo që ka rëndësi është të evitohen këto ndërhyrje që mund të cilësohen si neo-osmane dhe bashkëpunimi të bëhet mbi bazat e interesit reciprok të dy shteteve sovrane që nuk ndërhyjnë në punët e brendshme të njëri-tjetrit.

Xhemil Meco